تاریخچه
در سال 1836 ادموند داوی استیلن را به عنوان ترکیب کربندار جدیدی از هیدروژن شناسایی کرد. استیلن بار دیگر در سال 1860 توسط شیمیدان فرانسوی مارسلین برتولت که نام استیلن را بر آن گذاشت، کشف شد. برتولت این گاز را با گذراندن بخارات ترکیبات آلی از درون لولهای داغ و گداخته و جمعکردن خروجی به دست آورد.
ایمنی و طبقه بندی
استیلن گازی بسیار آتشگیرو محلول است. معمولاً از استن یا DMF به عنوان حلال این گاز در سیلندرهای مخصوص استیلن استفاده میشود. این گاز میتواند با هوا مخلوطی انفجاری ایجاد کند. استیلن میتواند در حضور اکسیدکنندهها به شدت واکنش دهد. از حضور استیلن در شرایط دمای بالا، فشار زیاد و تماس با شعله، جرقه و سطوح داغ جلوگیری شود. استیلن میتواند در ترکیب با هوا در حضور اکسیدکنندهها و هالوژنها و ترکیبات هالوژنی واکنش دهد. سیلندر حاوی این گاز را در فشار P≥1bar تخلیه نکنید. همچنین برای جلوگیری از آلودگی مسیر فرایند توسط حلال، در صورتی که فشار سیلندر کمتر از 5.4bar است ، از آن استفاده نکنید. توصیه می شود برای جلوگیری از برگشت جریان به داخل سیلندر از Flash back استفاده شود.
سازگاری
در فشارهای بالاتر از1bar به طور خود به خود و سریع تجزیه میشود. در حضور مس، نقره و جیوه استیلیدهای انفجاری تشکیل میدهد. از حضور استیلن در برابر آلیاژهایی که بیش از 65% مس دارند، اجتناب شود. از آلیاژهایی که حاوی بیشتر از 45% نقره هستند، در حضور استیلن استفاده نشود. از تماس آن با اکسیدکنندهها و ترکیب با اکسیژن جلوگیری شود. استن موجود در سیلندر استیلن با الاستومرها ناسازگار است.
منابع
استیلن به صورت تجاری از واکنش بین کلسیم کاربید و آب تولید میشود و همچنین به عنوان یک محصول ثانویه در تولید اتیلن است.
کاربردها
- از استیلن به عنوان ماده اولیه برای تولید پلاستیکهای هادی الکتریسیته مانند پلیاستیلن استفاده میشود.
- استیلن به همراه هوای صنعتی خالص یا نیتروساکساید به عنوان سوخت در شعله اسپکتروسکوپی جذب اتمی به کار میرود.
- برای جوشکاری و برشکاری فلزاتی مانند استیل از استیلن به همراه اکسیژن استفاده میشود.
